In Londen is het extreme centrum terug aan de macht
Na veertien jaar conservatief bewind won Labour op 4 juli de verkiezingen. Maar niemand gelooft in een breuk met het verleden. Net als zijn voorganger belijdt (…)
Le Monde Diplo
-
-
Is Donald Trump uit op wraak?
De deelname van Kamala Harris aan de Amerikaanse presidentsverkiezingen is geen garantie voor de nederlaag van haar Republikeinse rivaal. Kritiek op Trump (…)
-
Libanon: de macht en de voorzichtigheid van Hezbollah
Als reactie op de bombardementen van het Israëlische leger op Libanese burgers richt Hezbollah zich op Israëlische steden en dorpen die eerder door haar troepen werden gespaard. Dit terugkerende dreig[…]
-
Een ander soort artificiële intelligentie is mogelijk
De vooruitgang op het gebied van artificiële intelligentie (AI) is duizelingwekkend, maar roept ook vragen op: slaat de technologie de plank niet mis? In de jaren zeventig droomden hippie computerwetenschappers van machines die zouden helpen bij het […]
-
De media tegen Julian Assange
De vrijlating van de Australische journalist eind juni, maakt een einde aan een calvarietocht van veertien jaar. Dat Assange uiteindelijk werd vrijgelaten, maakt zijn vervolgers niet minder verantwoordelijk. Op dat vlak stelden Washington, Londen en Stockholm zich op als medeplichtigen van een instelling die geacht wordt machthebbers met de waarheid te confronteren en onschuldigen te beschermen. Die instelling is de pers, die voor één keer niet erg collegiaal was…
-
De ene genocide is de andere (niet)
Van de Democratische Republiek Congo (DRC) over Syrië, en via Gaza, komen er steeds meer beschuldigingen van “genocide” op de proppen bij conflicten. Vaak zijn ze het gevolg van de autoritaire neigingen van bepaalde regimes. De polemieken die erop volgen zijn zo oud als het woord dat in 1944 werd gecreëerd en ze zijn interessant, zowel voor juristen als voor historici. Hun expertise werpt een licht op de tragedies van het heden en het verleden, in het bijzonder op die van de Armeniërs van het Ottomaanse Rijk.
-
Zei je “er maar de brui aan geven”?
Half juni, aan de vooravond van een vredesconferentie in Zwitserland (zonder Rusland), eiste Moskou grotere territoriale concessies van Oekraïne als voorwaarde voor onderhandelingen. Deze eis was niet opgenomen in een ontwerpovereenkomst waarover de strijdende partijen in 2022 hadden onderhandeld. Het Westen drong er toen bij Kiev op aan het ontwerp niet te accepteren en beloofde wapens en een Russische aftocht.
-
Daar komen ze aan!
Een halve eeuw na haar oprichting is het Rassemblement National de grootste partij van Frankrijk. Haar ideologische prioriteiten – strenger strafrecht, de strijd tegen immigranten en “bijstandtrekkers” – inspireren het beleid van president Emmanuel Macron. Maar extreemrechts voedt zich al langer met de afstandelijkheid en de compromissen van de regeringspartijen.
-
Hoe Rusland omgaat met sancties
Door op ongekende schaal dwangmaatregelen op te leggen, hoopten de westerse landen Moskou tot inkeer te brengen in Oekraïne. Daarbij werd geen rekening gehouden met de robuustheid van de Russische economie, waarvan de olie-inkomsten terug zijn op het niveau van voor de oorlog. Het beleid van importsubstitutie, handel met opkomende landen en de ontwikkeling van een autonoom financieel systeem hebben de rest gedaan.
-
Ecowijken, een alibi voor groener beton
Het credo van veel gemeenten in Frankrijk vandaag is bouwen als een gek, maar met de deugden van respect voor de natuur en moderne technologie. Met ecologisch getinte toespraken en een nieuwe taal die een heleboel concepten gebruikt om de vermeende terugkeer van de natuur in de steden te verheerlijken, worden deze trucs gebruikt om het gentrificatieproces te verbergen dat de armen treft.
-
Fusie op rechts
Lange tijd vormden de grote Europese partijen een cordon sanitaire rond extreemrechts. Maar naarmate extreemrechts is gegroeid, is die barrière opgeheven. Xenofobe, autoritaire ideeën zijn de gemene deler geworden van een steeds imposantere politieke groepering.
-
Moeten we ongehoorzaam zijn aan de Europese Unie?
Op 9 juni zullen bij de verkiezing van de leden van het Europees Parlement partijen tegenover elkaar staan die het primaat van de EU-regels boven de nationale wetten accepteren. In Frankrijk is deze suprematie versterkt door gerechtelijke uitspraken en door een consensus tussen liberalen en socialisten. Zou hetzelfde gelden als rechts en extreemrechts morgen het Europees Parlement zouden domineren? En wat denkt links?
