Alerta Arizona n*1 – Ontdek in onze reeks Alerta Arizona de vurige opinies tegen de sociale woestijn van De Wever en Bouchez.
Tot het regeerakkoord van Arizona maakte België deel uit van het zeer selecte clubje landen zonder belasting op meerwaarden, naast andere belastingparadijzen zoals de Kaaimaneilanden of Monaco. Die situatie was onrechtvaardig, aangezien het merendeel van de meerwaarden op aandelen gerealiseerd wordt door de meest welgestelde huishoudens. Vooruit kon dit uit de federale regeringsonderhandelingen binnenhalen: de rijken zouden eindelijk bijdragen! Maar wie zal er in werkelijkheid betalen voor deze belasting van 10% op meerwaarden die de federale regering aankondigde?
Het blijkt dat deze belasting uitzonderingen bevat. Eerst en vooral voor de “kleine” beleggers die minder dan 10.000 euro per jaar aan meerwaarde realiseren en dus niets moeten betalen. Vervolgens voor de grote beleggers, die meer dan 20% van een onderneming bezitten: op de eerste miljoen euro winst is geen belasting verschuldigd; de daaropvolgende negen miljoen euro zouden onderworpen worden aan een progressieve belasting tussen 1,25% en 10%. Enkel boven de 10 miljoen euro winst zou het toptarief van 10% van toepassing zijn. Zo gaf L’Echo na de aankondiging van het akkoord het voorbeeld van de heer Coucke: indien hij een bedrijf verkoopt waarin hij 30% bezit en daarop een meerwaarde van 20 miljoen euro maakt, zou hij slechts 6,66% belasting moeten betalen. Dat is minder dan een “gemiddelde” belegger die minder dan 20% bezit en dus meteen 10% moet afdragen.
En dan houden we nog geen rekening met het feit dat, zoals de literatuur over het onderwerp aantoont, de allerrijksten hun winsten gedurende decennia – of zelfs voor altijd – kunnen uitstellen om zo aan de meerwaardebelasting te ontsnappen in landen waar die wél bestaat. Zij laten hun winsten gewoon in hun vennootschappen staan in plaats van ze in eigen naam op te nemen. Dat is uiteraard niet het geval voor een “kleine” spaarder die dat geld uiteindelijk zal nodig hebben.
Kortom, deze belasting zal wel degelijk mensen met hoge inkomens treffen – chirurgen, advocaten, notarissen en andere zeer goed betaalde beroepen. Maar ze zal de Couckes van deze wereld niet of nauwelijks raken.
Deze belasting zal chirurgen, advocaten en notarissen treffen, maar ze zal de Couckes van deze wereld niet of nauwelijks raken.
Deze belasting op meerwaarden zal het fundamentele probleem in België niet oplossen: dat vandaag iedereen minstens 30% (en voor velen zelfs 40%) van zijn inkomen aan belastingen betaalt, behalve de rijkste 1%, die slechts 20% betaalt.1
Ze zal evenmin helpen bij het oplossen van het begrotingstekort van de staat en de zogenaamde “inspanningen” die aan de bevolking gevraagd worden. Met een geschatte opbrengst van 0,5 miljard euro per jaar – twintig keer minder dan het potentieel van een vermogensbelasting in België – is het amper voldoende om de rekenfouten van een gewestelijke regering in haar begroting te compenseren.
Als men van oordeel is dat de allerrijksten te weinig belastingen betalen – of als men, zoals het progressiviteitsprincipe van onze belastingstelsels vereist, wil dat wie meer heeft ook meer bijdraagt – dan bestaat er een oplossing. Als men middelen wil vrijmaken om toekomstige projecten mogelijk te maken (zoals investeringen in innovatie ten dienste van de ecologische transitie), dan is er een maatregel die dat toelaat. Er moet een progressieve vermogensbelasting worden ingevoerd, zoals al jarenlang door experts wereldwijd wordt aanbevolen, en zoals ook een deel van de G20-landen vraagt.
