Geleid door economische en militaire macht, heeft het Westen Israël’s koloniale project ingezet als strategisch middel om zijn hegemonie te behouden. De Europese Unie plukt er de vruchten van, genocide of niet.
Het is een strategisch partnerschap dat geworteld is in gemeenschappelijke imperialistische doelen. Inzicht in de grotere geopolitieke wereldkaart is essentieel om effectieve allianties op te bouwen en een effectieve strategie te ontwikkelen voor de strijd tegen de systemen en actoren die het Israëlische koloniale project in stand houden.
Nick Buxton: Wat onthult de genocide in Palestina over de geopolitieke situatie vandaag ? Wie heeft er macht en hoe wordt die macht uitgeoefend?
Rafeef Ziadah: De genocide in Gaza legt de harde realiteit van de huidige geopolitiek bloot en vestigt de aandacht op de machtsmechanismen in een wereld die gevormd wordt door imperialistische ambities en de exploitatie van strategische grondstoffen. Centraal in deze crisis staat de alliantie die westerse machtsstructuren zijn aangegaan met kolonialistische en autoritaire regimes in het Midden-Oosten om hun economische dominantie en geopolitieke controle in stand te houden.
De onwrikbare steun voor Israël van de VS en de belangrijkste Europese mogendheden is diep verweven met hun imperialistische belangen in de regio. Als vestigingskolonie fungeert Israël als een westers steunpunt in het Midden-Oosten. Dit koloniale vestigingsproject staat niet op zichzelf : het is ingebed in een bredere controlearchitectuur die ook de olierijke monarchieën in de Golfstaten omvat, zoals Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten (VAE). Het dient ook een regionaal en globaal systeem in stand te houden dat de westerse economische en militaire macht bevordert.
Overeenkomsten zoals de normalisatie-akkoorden tussen Israël en enkele Golfstaten weerspiegelen een bundeling van krachten die is ontworpen om de Palestijnse bevrijdingsstrijd volledig te marginaliseren en die het behoud van het autoritair bestuur en het onttrekken van grondstoffen ten koste van de volkeren in de regio moet garanderen. Hoewel de genocide dit project op losse schroeven heeft gezet, is het onwaarschijnlijk dat het wordt opgegeven en het zal vrijwel zeker later weer in een of andere versie opduiken.
De Palestijnse strijd wordt gedepolitiseerd wanneer de kwestie alleen door een mensenrechtenbril wordt bekeken.
Daarnaast moeten we ook het langere historische traject begrijpen dat hier speelt, en dan vooral de rol van de Oslo-akkoorden en de holle beloften van een tweestatenoplossing. De Oslo-akkoorden waren een poging om de Palestijnse bevrijdingsstrijd om te vormen tot een gecontroleerd staatsvormingsproject dat beperkt blijft tot de Westelijke Jordaanoever en Gaza, waarbij de bredere realiteit van Israël als vestigingskolonie opzettelijk wordt uitgewist.
