Om de wereldwijde ecologische crisis aan te pakken, moeten we begrijpen hoe het kapitalisme de relatie van de mensheid met land heeft veranderd. Het gedachtegoed van Karl Marx geeft ons de instrumenten om precies dat te doen.
Als het gaat om hedendaagse ecologische en antikoloniale politiek, is er misschien geen factor die centraler staat dan grond. De meest onderdrukte mensen in de wereld worden nog steeds van hun gronden verdreven en ook sociale bewegingen hebben lang geprobeerd om land te onteigenen dat in handen is van machtige kapitalisten en staten. De geschiedenis van de twintigste-eeuwse revolutie1 en antikoloniale bewegingen draaide grotendeels om grond en grondhervormingen.
Daarom is het voor socialisten van vitaal belang om de specifieke relatie tussen kapitalisme en land te begrijpen. Om te beginnen is het kapitalisme historisch ontstaan door de overgrote meerderheid van de mensheid met geweld los te rukken van hun directe afhankelijkheid van de grond om te overleven. Dit is wat kapitalisme als geen ander economisch systeem in de geschiedenis doet.
Voor het grootste deel van de mensheid is dit een relatief recente ontwikkeling. De uittocht van massa’s mensen uit het agrarische bestaan op het platteland sinds de Tweede Wereldoorlog – wat wetenschappers “depeasantization” noemen- is verbazingwekkend.2
Zoals de historicus Eric Hobsbawm beschreef :
