De kerk probeert nog altijd haar façade zo ongeschonden mogelijk te houden over het seksueel misbruik door priesters. Of de kerk invloed uitoefende op politiek en gerecht vereist een nieuwe parlementaire onderzoekscommissie.

In september is de paus in ons land. Het hoofd van de katholieke Kerk komt er de zeshonderdste verjaardag van de KU Leuven en de UCLouvain vieren. Naar verluidt zal hij ook “in alle discretie ” met slachtoffers van seksueel misbruik spreken. ‘ Discreet’ is ook hoe de Kerk al tientallen jaren omgaat met misbruik van kinderen door priesters en kloosterlingen. Dat blijkt ook nu weer uit de krampachtigheid waarmee ze het thema van het misbruik tijdens dat bezoek zo veel mogelijk wil wegmoffelen.

De bisschoppen selecteren zelf welke slachtoffers in aanmerking komen. Volgens de krant De Morgen krijgen mensen die ooit naar de politie, het gerecht of het parlement stapten, en mensen die getuigden in de tv-reeks Godvergeten, geen kans.

Twee maal slachtoffer en bescherming van de daders

Krampachtig, wrevelig en vastbesloten om verder onderzoek naar die zwarte bladzijde in de geschiedenis van de Kerk te stoppen ; zo kwamen de vertegenwoordigers van de Kerk over op de hoorzittingen van de parlementaire onderzoekscommissie naar kindermisbruik en seksueel geweld, binnen en buiten de Kerk. Die commissie in het federaal parlement kwam er na de verontwaardiging over de getuigenissen in de VRT-reeks Godvergeten over dat seksueel geweld binnen de Kerk en religieuze organisaties. Een parlementaire onderzoekscommissie in het parlement heeft recht van onderzoek. Dat houdt in dat ze zoals een onderzoeksrechter onder meer huiszoekingen kan bevelen, afluisteren, getuigen oproepen en die onder ede verhoren. De commissie legde begin mei haar rapport neer. Ze hoorde wekenlang tientallen slachtoffers. De getuigenissen waren soms ondraaglijk. Er zijn op massale schaal gruwelijke dingen gebeurd tegenover kinderen.

De eerste opdracht van de commissie was om hen eindelijk officieel horen, hen te erkennen als slachtoffer. Velen hebben jarenlang gewacht om te spreken, uit loyauteit, uit schuldgevoel en schaamte, uit angst om niet geloofd of gesteund te worden. Sommigen overleefden het niet en stapten uit het leven. Anderen hebben om te kunnen overleven de gruweldaden verdrongen uit hun geheugen. Hun hele leven lang dragen slachtoffers de gevolgen van soms jarenlang misbruik in hun kindertijd en jeugd : leerproblemen, moeilijke relaties, depressies, paniekaanvallen, instabiliteit, verlies van werk, alcohol- en drugproblemen, zelfmoordneigingen, een laag zelfbeeld, emotionele verwarring, gevoelens van schuld en wantrouwen, afzien van een kinderwens uit schrik om zelf misbruiker te worden…

Bij vragen over recente overplaatsingen van misbruikers en verkrachters draaien de bisschoppen nog altijd rond de pot.

De meesten werden nog een tweede keer slachtoffer, toen men zei dat ze fantaseerden, dat hun verhaal gelogen was. Ze werden niet geloofd, terwijl de daders ondertussen door de Kerk werden beschermd, ‘ overgeplaatst’ zonder dat aan hun nieuwe omgeving werd gemeld wat de reden voor de overplaatsing was. Zo kregen de beulen een nieuw ‘ speelterrein’ en ging het misbruik door op een andere plaats. Sommige slachtoffers moesten aanzien hoe hun verkrachters belangrijke functies bleven uitoefenen en geëerd werden als weldoeners. Oversten raadden ouders aan geen klacht in te dienen want “de dader zou hen voor de rechter kunnen dagen voor smaad, laster en eerroof ” of “ze mochten hun zoon van twaalf al die miserie van een proces niet aandoen”.

Een ongeschreven draaiboek om de waarheid te verbergen

Hoe de Kerk tientallen jaren lang omging met die misdrijven staat samengevat in de conclusies van de procureur-generaal van de Amerikaanse staat Pennsylvania. Die sprak, na een grootschalig onderzoek, over een “ongeschreven draaiboek om de waarheid te verbergen”. Zo werd gebruikgemaakt van eufemismen : zeg niet ‘ verkrachting’, maar ‘ grensoverschrijdend gedrag’, niet ‘ seksueel molesteren’ maar ‘ ongepast contact’.

Ook werd in dat draaiboek aangeraden het onderzoek over te laten aan collega-geestelijken, en de politie zeker niet te verwittigen. Geestelijken die kinderen misbruikten, worden best naar een psychiatrisch centrum gestuurd dat bestuurd wordt door de Kerk. Een priester die kinderen aanrandt, mag nog gehuisvest en betaald worden door de Kerk. Wanneer een pedofiele priester wordt overgeplaatst, mogen de parochianen niet weten waarom. ‘ Ziekteverlof’ en ‘ uitputting’ zijn de geijkte termen als er naar een reden wordt gevraagd. Als de gemeenschap toch weet krijgt van het misbruik, hoeft de priester niet uit zijn ambt ontzet te worden. Er wordt aanbevolen om hem over te plaatsen naar een plek waar niemand weet dat hij een pedoseksueel is. Dit handboek werd met de grootste ijver, grensoverschrijdend tussen de bisdommen en de ordes toegepast.¹

De reeks Godvergeten had al duidelijk gemaakt dat de Kerk nog altijd maar zeer moeizaam afrekent met dat verleden. Dat zagen we opnieuw in de commissie. De bisschoppen verwezen op de commissie naar de aandacht die ze eindelijk aan de slachtoffers schenken, naar hun aanpak van de daders vandaag. Er is ondertussen effectief veel veranderd, vooral onder druk van de slachtoffers en hun verdedigers zoals Rik Devillé en zijn organisatie Mensenrechten in de Kerk. Reportages zoals Godvergeten hebben de druk op de Kerk nog opgevoerd.

Onder die druk zijn er meldpunten voor slachtoffers opgezet, vormingen voor kandidaat-priesters georganiseerd en nieuwe richtlijnen voor preventie aangenomen in de Kerk en de instellingen die zij nog beheert. Niet verjaarde misdaden worden vandaag in principe naar het gerecht doorgespeeld. De meeste slachtoffers hebben door de verjaring geen kans gehad om een klacht in te dienen voor het gerecht. Sinds 2010 konden ze terecht bij een commissie of opvangpunten van de Kerk voor erkenning en een vergoeding. Maar die dekken helemaal niet de kost van een gebroken leven en dikwijls zelfs niet de uitgaven voor psychologen of dokters.

De kerk treedt pas op als ze de problemen niet meer onder de mat kan vegen omdat de pers of andere klokkenluiders de zaken uitbrengen.

Maar de kerkelijke overheid krijgt wel nog altijd niet gezegd dat er decennialang een systeem bestond. Zo zei de bisschop van Antwerpen : “Dat al die dingen kunnen gebeurd zijn, zeker. Maar het is niet omdat al die elementen hebben bestaan dat het een beleid was. En zeker niet dat het een intentie was.”²

De pater “gespecialiseerd in de kleine mannen”

Na Godvergeten erkenden de jezuïeten in een brief een “doofpotbenadering ” in de Kerk. Maar op de commissiezitting trokken ze dat weer in. Ze erkenden dat misbruikers niet aangegeven werden aan het gerecht maar overgeplaatst en dat dikwijls zonder echte reden van de overplaatsing bekend te maken. Maar ze wijten dat nu aan “samenwerkingsproblemen”. Zo zegt hun overste : “Als priesters werden overgeplaatst was dat meestal vanwege ‘ problematisch gedrag’. Vroeger werd dat niet in verband gebracht met kindermisbruik.”

Nog altijd putten ze zich uit in excuses voor het gedrag van hun voorgangers. “Het was allemaal dubbel omdat veel van die daders ook populair waren. De alarmbellen gingen toen niet af. Iedereen wist het en iedereen deed er lacherig over. Het was een pater die ‘ gespecialiseerd is in de kleine mannen’. Zonder dat men een link maakte met misbruik.”

Ze hebben het dikwijls over “voortschrijdend inzicht”. De bisschop van Limburg heeft pas na een gesprek met professor kinderpsychiatrie Adriaenssens ingezien wat de gevolgen waren, zegt hij. De Kerk heeft jarenlange verkrachting van kinderen toegelaten, maar komt nu met het excuus dat “we toen niet wisten wat de gevolgen waren, dat het inzicht over wat misbruik is als trauma nu anders is dan 50 jaar geleden”. Dat is zeker zo. Maar moest men niet altijd van kinderen afblijven en tegen misbruik van kinderen optreden ?

Een andere verdedigingslijn was dat “seksueel misbruik van kinderen ook in andere geledingen van de samenleving voorkomt”. Op zich uiteraard juist. Oud-journalist van de VRT Walter Zinzen antwoordde daar al in 2010 op. Hij schreef : “Met welk recht komen vandaag bisschoppen en andere Kerkleiders zeggen dat dit soort misbruiken ook buiten de Kerk voorkomt ? Hier en daar wordt, ook door niet-kerkelijken, verwezen naar lieden die op anti-katholieke gronden pedofilie verdedigen en beoefenen. Met name wordt dan naar jeugdschrijver Gie Laenen verwezen. Maar er is één groot verschil : Gie Laenen is door de justitie, terecht, gestraft. Tegen al die paters, priesters en broeders, die honderden levens hebben verwoest is er nog geen begin van een gerechtelijk onderzoek geweest. Een van hen wordt zelfs door zijn oud-collega’s nog altijd eerbiedig ‘ monseigneur’ genoemd.”³

Er zijn veel integere en hartelijke zusters, monniken, priesters, bisschoppen en andere gelovigen die een medemens geen haar zouden krenken en zich dag en nacht inzetten. En veel van wat nu aan het licht komt, dateert van jaren geleden. Maar toch gaat dit veel verder. Daar kom je niet weg met een snel gepreveld excuus dat het ook elders gebeurde. Bij vragen over recente overplaatsingen van misbruikers en verkrachters, draaiden de bisschoppen nog altijd rond de pot. Een voormalig bisschop “denkt dat er tijdens zijn ambtstermijn “voor zover ik weet ” geen overplaatsingen ” zijn geweest “omwille van misbruik”. Ja natuurlijk, ze werden nooit overgeplaatst “omwille van misbruik”. Er was altijd officieel een andere reden.

Bisschop Luc Van Looy ( van bisdom Gent van 2004 tot 2019 ) wilde weinig kwijt over een dossier in zijn bisdom. In 1987 moest de Belgische missionaris Omer Verbeke uit Afrika terug naar Gent komen nadat hij was betrapt op het seksueel misbruiken van jongens. Hij was al naar Congo overgeplaatst vanwege een ‘ incident’ in België. In België mocht hij doodgewoon zijn functie hervatten in het bisdom Gent en in de jaren 1990 misbruikte hij er opnieuw een jong meisje. In 2001 schorste de toenmalige Gentse bisschop hem, maar liet zijn vrijheid en priesterlijke status intact. Ondertussen had hij in 1996 een non-profit organisatie opgezet voor … weeskinderen in Kigali, Rwanda. Hij kon daar zijn ‘ activiteiten’ ongehinderd voortzetten. In 2007 werden hij en zijn ngo verwelkomd in het Europees Parlement in Brussel en in 2009 vierde bisschop Van Looy de 50ste verjaardag van de pedofiele priester en andere priesters bij hem thuis. Nooit is melding gedaan bij het gerecht. Pas eind 2014, opnieuw na een onderzoek van de pers, vraagt Van Looy eindelijk het Vaticaan om Verbeke als priester te schorsen. Rome vindt dat … niet noodzakelijk, wegens zijn leeftijd !

Er zit een duidelijke lijn in de verdedigingsstrategie van de kerk. Ze wil ten alle prijze vermijden dat een overste gerechtelijk in verdenking kan gesteld worden voor schuldig verzuim.

Luisteren naar de slachtoffers en de nieuwe daders naar het gerecht verwijzen, dat doet de Kerk pas als het niet anders kan, als de pers er zich mee moeit. De eigen verantwoordelijken voor de hele doofpotoperatie en de overplaatsingen aanpakken, dat deed de Kerk nooit. De verdedigingsstrategie volgt een duidelijke en coherente lijn :. de Kerk wil ten alle prijze vermijden dat een overste of collega gerechtelijk in verdenking kan gesteld worden voor schuldig verzuim. Daar is sprake van als men wist dat iemand in groot gevaar verkeerde, hetzij omdat men het gevaar persoonlijk had vastgesteld, hetzij omdat het gevaar hem was beschreven door de persoon die zijn hulp inriep.

Zoveel wereldvreemdheid, zoveel arrogantie

Bisschop Van Looy had er, tot 2011 ( de parlementaire commissie over hetzelfde thema ), “geen idee van dat hij daarvoor [ verkrachting, aanranding … ] klacht kon indienen bij het gerecht”. Ook daar is er “na 2011 veel veranderd door “voortschrijdend inzicht”, zegt hij vandaag. “Daarvoor trachtte men de straf zolang mogelijk uit te stellen. Sindsdien hebben we begrepen dat het best is om de klacht naar het parket te sturen”. Sindsdien “heeft hij dat stelselmatig gedaan”. Zij het met veel moeite. Hij moest voor de toenmalige Kamercommissie in 2011 opbiechten dat hij zes recente brieven over seksueel misbruik door priesters in zijn bisdom niet doorgespeeld had aan het gerecht. Hij vond het niet dringend want, “voor zover hij zich herinnert, gaan de brieven over oude feiten die intussen verjaard zijn en over priesters die intussen niet meer actief zijn”.

Wat geldt voor iedere gewone burger die getuige of slachtoffer is van een misdrijf was niet van toepassing voor de kerkelijke overheid. Die “wist niet dat je bij het gerecht klacht kan indienen tegen een pastoor die minderjarigen verkracht”. Moeten we dat geloven ? Het kerkelijke document Crimen Sollicitationis uit 1962 verbood feiten van seksueel misbruik door priesters ter kennis te brengen van het gerecht. Die tekst is tot in 2001 van toepassing geweest. Crimen Sollicitationis is een geheime brief van de Congregatie voor de Geloofsleer, die werd verzonden aan alle aartsbisschoppen en bisschoppen van België en overal ter wereld. De brief veroordeelt seksueel misbruik van minderjarigen door geestelijken en bevat de uitdrukkelijke verplichting de in de fout gegane geestelijke aan te geven bij de kerkelijke overheid, op straffe van excommunicatie. Maar het document legt alle partijen een strikte geheimhouding op tijdens en na de ( kerkelijke ) rechtspleging, op straffe van excommunicatie.

De brief is tekenend voor de oude vertrouwelijkheidscultuur en het doorwerken van het voorrecht van rechtsmacht dat in de Middeleeuwen bestond en dat voor de clerus in een aparte rechtsbedeling voorzag. Hoewel dat voorrecht vandaag uiteraard niet langer bestaat, blijven bij de kerkelijke overheden een zeker attitude en mentaliteit in die zin bestaan. Dat zei de Amerikaanse priester en slachtofferexpert Thomas Doyle voor de bijzondere commissie in 2001.⁴ “Ook al is niet bewezen dat de tekst uit 1962 een complot beoogt om seksuele misdrijven van leden van de clerus toe te dekken, toch blijkt er duidelijk een beleid of een hang naar geheimhouding uit. Het document is de vrucht van de natuurlijke cultuur die binnen de Kerk heerst.”

Thomas Doyle wijst op het wel zeer grote aantal voor echt verklaarde getuigenissen waaruit blijkt dat die kerkelijke overheden de slachtoffers zwaar hebben geïntimideerd, teneinde bepaalde feiten in de doofpot te stoppen.⁵ Bisschop Van Looy en zeker zijn voorgangers handelden dus helemaal niet uit ‘ onwetendheid’ maar volgens een draaiboek dat in de hele Kerk nauwgezet werd toegepast. Nog altijd wil de Kerk haar façade zo ongeschonden mogelijk houden. Ze treedt nog altijd pas op nadat haar door de publieke opinie, de pers of de politiek de arm wordt omgewrongen. Dat is het verschil tussen verantwoordelijkheid nemen en wachten tot het niet meer onder de mat kan geveegd worden.

Liefst onder de mat

Hoe komt het dat er in België nog maar 1500 meldingen over misbruik in de Kerk zijn ? Omdat de Kerk nog altijd de verantwoordelijkheid om iets te doen heel hard bij de slachtoffers legt. Men zegt dat men bewondering heeft voor hun moed en vindt het normaal dat opnieuw zoveel meldingen van misbruik komen na de uitzending van Godvergeten. Maar de aanklachten komen nog altijd niet van het eigen personeel.

De Kerk treedt nog altijd pas op als ze de problemen niet meer onder de mat kan vegen omdat de pers of andere klokkenluiders de zaken uitbrengen. Ze pakt ook nog altijd niet de ‘ omstaanders’ aan, zij die wisten, zwegen en de andere kant op keken of zelfs actief de daders in bescherming namen. We hebben van talrijke slachtoffers gehoord dat dikwijls oversten, collega’s en de omgeving op de hoogte waren van misbruik en zelfs nadien hebben toegegeven dat ze het wisten of vermoedden. In principe is vandaag iedereen in de Kerk verplicht om melding te maken van misbruik en van signalen van misbruik. Maar bij de meldpunten van de Kerk kwamen negen op tien van de meldingen van het slachtoffer zelf of van familieleden. Slechts van een vier of vijftal verantwoordelijken van de Kerk zelf. Natuurlijk gaat het soms over feiten van lang geleden, maar zeker niet altijd.

De Salesianen van Don Bosco hebben twintig jaar lang, tot enkele jaren geleden, een kindermisbruiker in hun rangen geduld. Nooit hebben ze zijn herhaaldelijk misbruik aan de politie gemeld. En daar is niemand verantwoordelijk voor gesteld. Niemand is op het matje geroepen voor die beslissing of voor die nalatigheid. Heeft de Kerk, ook vandaag, al ooit iemand aangesproken over het feit dat zij zaken onder de mat heeft geveegd ?

Er is geen transparantie : wat wisten ze, welke dossiers zijn ter beschikking ? Hoe worden, toen en nu, deze overplaatsingsbeslissingen genomen ? Wat verhindert ons vandaag om een echte traceerbaarheid te hebben van deze overplaatsingen van priesters, in het algemeen, en in het bijzonder wanneer ze pedofiele misdaden hebben gepleegd ? Wanneer gaat die omslag eens komen. Wanneer komt het besef dat het gaat om het bestraffen van misdaden. Wanneer komt die omslag ? Wanneer komen de dossiers naar buiten ? Vandaag wordt buiten de Kerk informatie gedeeld zodat een trainer in een sportclub niet aan de slag kan bij een andere sportclub als er feiten zijn vastgesteld. Maar in de Kerk kan het blijkbaar nog steeds dat een misbruiker in een norbertijnenabdij binnengaat en dat de kerkelijke overheid “niet weet of de abt actie heeft ondernomen”.

Het verslag van de commissie was nog maar net uit of klokkenluider Rik Devillé ontdekte dat de aartsbisschop van Mechelen-Brussel, mgr. Luc Terlinden, een nieuwe priesterraad wil oprichten. Op de kandidatenlijst ontdekte Devillé minstens drie kandidaten waarvan via de Arbitragecommissie of in de Opvangpunten van het Aartsbisdom bekend is dat zij kinderen hebben misbruikt. Dit is geen document van 1992 of van 2010 maar van april 2024, zegt hij. Waarom heeft de Kerk niet al lang een soort centraal strafregister zodat zo iemand niet opnieuw in een school, jeugdbeweging, sportvereniging, cultuurvereniging, missiepost kan verschijnen in haar zuil ?

Een nieuwe parlementaire commissie over Operatie Kelk

Begin mei legde de parlementaire onderzoekscommissie haar rapport neer.⁶ Het rapport bevat 137 nuttige aanbevelingen voor concrete acties om het welzijn en de veiligheid van kinderen te waarborgen en om de historische slachtoffers tegemoet te komen.⁷  Indien de volgende regering deze aanbevelingen ook in daden omzet zal het werk in elk geval nuttig zijn geweest. Het zal voor de partijen die in de commissie voor deze aanbevelingen zijn opgekomen, zaak zijn om daarvoor te knokken. Het rapport stelt uitdrukkelijk bij elke maatregel dat de nodige budgetten moeten worden vrijgemaakt. Het Vlaams Belang daarentegen was van mening dat de commissie niet kon beloven wat een volgende regering moest doen.

Niemand kan om de vraag heen waarom de kerk zich zo verzette tegen het onderzoek naar schuldig verzuim als ze zich niets te verwijten heeft.

De belangrijkste aanbeveling is nr. 137 : “Na de vernieuwing van de Kamer van volksvertegenwoordigers lijkt aangewezen om … een nieuwe onderzoekscommissie op te richten met betrekking tot Operatie Kelk”.⁸ Operatie Kelk is de naam van het gerechtelijk onderzoek uit 2010 dat moest nagaan of de leiding van de Belgische katholieke Kerk al dan niet strafbaar was voor pogingen om kindermisbruik in de doofpot te stoppen en of zij strafbaar was voor schuldig verzuim. Met andere woorden of zij daders heeft beschermd waardoor ze verder hun gangen konden gaan. Men herinnert zich wellicht de huiszoekingen in het aartsbisschoppelijk paleis in Mechelen. De politie nam er honderden dozen mee. Veertien jaar later is dat onderzoek nog altijd niet afgerond. Het is de vraag of er ooit een proces komt. De commissie moest onderzoeken of er tijdens Operatie Kelk druk is uitgeoefend op het gerecht en door wie, of er fouten gemaakt zijn door gerecht of politie en zoja welke gevolgen daaraan zullen gegeven worden.

Aan dat onderzoek moest de commissie eigenlijk nog beginnen. Ze had de Hoge Raad voor de Justitie ( HRJ ) gevraagd om die taak van haar over te nemen.⁹ In tegenstelling tot de HRJ kan de commissie onderzoeksdaden stellen, een bevoegdheid die de HRJ niet heeft. Maar daartoe ontbrak de tijd met de nakende verkiezingen. Het parlement verkozen in juni 2024 moet nu aanbeveling nr. 137 onverkort uitvoeren. Er moet echt wel een antwoord komen op de vraag of de kerkelijke overheid voldoende macht had om gerecht en politiek te beïnvloeden, of zij misdaden gepleegd door haar ambtenaren heeft kunnen in de doofpot stoppen en of die tijd nu voorgoed voorbij is. Een deel van justitie heeft in deze zaak manifest meer bezorgdheid getoond voor de belangen van het instituut Kerk dan voor gerechtigheid voor de slachtoffers. Men kan zich bij het lezen van het rapport niet van de indruk ontdoen dat er, zeker in het parket-generaal te Brussel, een weloverwogen aanpak bestond om het onderzoek van de onderzoeksrechter te dwarsbomen.

Ook het optreden van de politiek roept meerdere vragen op. De procureur-generaal is de dag van de huiszoekingen tot tweemaal gecontacteerd door het kabinet van de toenmalige minister van Justitie Stefaan De Clerck. Die heeft onmiddellijk een zogenaamde ‘ dienstbrief’ aan de procureur des Konings gericht om “nadere uitleg en informatie te verkrijgen over het onderzoek en het verloop van de huiszoekingen”. In de daaropvolgende dagen en weken werden nog dienstbrieven gericht aan het parket. Men heeft deze dienstbrieven niet willen geven aan de HRJ. Hoe beoordeelt men dan de tussenkomst van toenmalig justitieminister ? Wie is daarover ondervraagd ?

De HRJ is er niet in geslaagd om toegang te krijgen tot de volledige werkkaften van de procureur-generaal en de federale procureur, met de briefwisseling intern aan het Openbaar Ministerie. Die lijken nochtans essentiële elementen voor het onderzoek naar eventuele beïnvloeding. De Parlementaire Onderzoekscommissie heeft deze inzage in extremis wel kunnen opleggen, maar niet onderzoeken.

De HRJ vindt het uitzonderlijk dat een procureur-generaal amper een week na de huiszoekingen al een ‘ onderzoek-naar-het onderzoek’ opstart. De advocaat van de Kerk werd begin augustus, op zijn eigen vraag, ontvangen door het parket-generaal. De HRJ is niet te weten gekomen wat de precieze inhoud van deze bespreking was. Maar ze heeft wel opgemerkt dat daarna, de procureur-generaal de vraag overneemt van de advocaat van de Kerk om ook de huiszoekingen en de inbeslagnames op het aartsbisdom, nietig te verklaren. Dat gaat veel verder dan de eis van dezelfde procureur-generaal van juli en “sprak deze zelfs tegen”, zegt de HRJ.

Is bisschop van Antwerpen Johan Bonny door de HRJ ondervraagd ? We willen graag weten waarover hij sprak, vlak na de laatste uitzending van Godvergeten. Hij verklaarde toen dat hij “zelfs van mensen van het gerecht ” het advies kreeg om tegen de huiszoekingen in beroep te gaan. “Ze raakten immers kant noch wal.” Van wie kreeg hij “verontschuldigingen over de manier van werken” ?

Uit het rapport blijkt ook duidelijk dat de voorzitter van de Kamer van Inbeschuldigingstelling, vanaf het begin, alles uit de kast heeft gehaald om de vertegenwoordigers van de slachtoffers te weren uit alle procedures om de huiszoekingen nietig te laten verklaren. Het verslag van de HRJ zegt dat dat “een bewuste keuze is geweest van de KI”. Het Hof van Cassatie heeft daarin de KI ongelijk gegeven. De zitting van de KI van augustus is verlopen in strijd met de wet.

Een nieuwe geheime zitting van de Kamer van Inbeschuldigingstelling, in maart 2014, opnieuw zonder de slachtoffers, staat opnieuw onder leiding van dezelfde voorzitter die de eerste twee onwettige zittingen van de KI voorzat en zich voordien uit de zaak had teruggetrokken na een verzoek tot wraking. Wanneer een magistraat van de zetel eenmaal wordt gewraakt, kan hij in de toekomst in dezelfde zaak niet meer zetelen. Hij heeft daar een nieuwe aanvraag van de advocaat van de Kerk om alle dossiers aan de Kerk terug te geven, goedgekeurd. Dit in tegenstelling tot een besluit van december 2012 dat besloot dat ze op de griffie moesten bewaard blijven. Deze hele zitting is één grote “disfunctie”, zegt de HRJ.

Niemand kan om de vraag heen waarom de Kerk zich zo verzette tegen het onderzoek naar schuldig verzuim als ze zich niets te verwijten heeft. De Kerk zei altijd dat bij de in beslag genomen stukken niets illegaals zat, maar tegelijk werden alle mogelijke middelen uit de kast gehaald om de stukken terug te krijgen. Dat is dus ook gelukt. Wanneer zal het federaal parket met een nieuwe vordering naar een raadkamer trekken ? Waarom duurt dat zo lang ? Dat zijn de essentiële vragen die een nieuwe onderzoekscommissie moet oplossen.

1. “40th Statewide Investigating Grand Jury REPORT 1”. 2023. Geraadpleegd 15 juli 2024. www.attorneygeneral.gov/wp-content/uploads/2023/05/INVESTIGATING-GRAND-JURY-REPORT-NO.-1_FINAL_May-2023_Redacted.pdf.df.
2. Alle citaten uit de zittingen van de commissie commissie zijn te vinden op  :
   Van Hecke , Stefaan , Mathieu Bihet , Koen Geens , Maria Vindevoghel , Katja Gabriels , en Ben Segers. 2024. “COMMISSION D’ENQUÊTE PARLEMENTAIRE chargée d’enquêter sur le traitement des abus sexuels commis au sein et en dehors de l’Église , y compris sur leur traitement judiciaire , et sur leurs conséquences actuelles pour les victimes et pour la société”. Www.Dekamer.Be/. Geraadpleegd 7 augustus 2024. www.dekamer.be/FLWB/PDF/55/3617/55K3617005.pdf.
3. Jefc , 2010. “Kuisheid En Verkrachting ” . Salon Van Sisyphus. 24 septembre 2010. https://salonvansisyphus.wordpress.com/2010/09/24/kuisheid-en-verkrachting/.
4. De Wit , Sophie , Marie-Christine Marghem , Raf Terwingen , et Renaat Landuyt. 2011. “Le traitement d’abus sexuels et de faits de pédophilie dans une relation d’autorité , en particulier au sein de l’Église ” . Https  : //Www.Dekamer.Be. Consulté le 7 août 2024. www.dekamer.be/FLWB/PDF/53/0520/53K0520002.pdf.p.117
5. ” Liegen , Stilzwijgen En Manipuleren  : De Kerk Leert Niet – Media . s. d. Godsdienstonderwijs.be. www.kuleuven.be/thomas/page/media/view/50645/.
6. Van Hecke , Stefaan , Mathieu Bihet , Koen Geens , Maria Vindevoghel , Katja Gabriels , en Ben Segers. 2024. “COMMISSION D’ENQUÊTE PARLEMENTAIRE chargée d’enquêter sur le traitement des abus sexuels commis au sein et en dehors de l’Église , y compris sur leur traitement judiciaire , et sur leurs conséquences actuelles pour les victimes et pour la société”. Www.Dekamer.Be/. Geraadpleegd 7 augustus 2024. www.dekamer.be/FLWB/PDF/55/3617/55K3617005.pdf.
7. Voor een overzicht van de aanbevelingen zie hier  : Parlementaire onderzoekscommissie. 2024. “Parlementaire Onderzoekscommissie presenteert 137 aanbevelingen om de strijd tegen kindermisbruik en seksueel geweld op te voeren.” Persbericht. 2 mei 2024. Geraadpleegd 7 augustus 2024. www.dekamer.be/kvvcr/pdf_sections/news/0000021145/02052024_comm_Abuse_N.pdf.
   Voor een overzicht van de aanbevelingen zie hier  : www.dekamer.be/FLWB/PDF/55/3617/55K3617005.pdf
8. Van Hecke , Stefaan , Mathieu Bihet , Koen Geens , Maria Vindevoghel , Katja Gabriels , en Ben Segers. 2024. “COMMISSION D’ENQUÊTE PARLEMENTAIRE chargée d’enquêter sur le traitement des abus sexuels commis au sein et en dehors de l’Église , y compris sur leur traitement judiciaire , et sur leurs conséquences actuelles pour les victimes et pour la société”. Www.Dekamer.Be/. Geraadpleegd 7 augustus 2024. www.dekamer.be/FLWB/PDF/55/3617/55K3617005.pdf.p.503  
9. De HRJ werd opgericht om te waken over de goede werking van Justitie