De overheid kan uitmaken of het recht op huisvesting al dan niet voorrang krijgt op het recht op privé-eigendom, en in het bijzonder op opbrengsteigendom.

De financiële crisis van 2008 riep tegelijk vragen op over de acties van de banken en hoe het recht op huisvesting wordt beheerd in een kapitalistische samenleving, maar ook over de verwevenheid tussen financiën en ons dagelijks leven. Het toonde aan dat er niet één grote internationale financiële wereld (en haar traders) aan de ene kant staat en gewone mensen aan de andere, maar dat de twee, ondanks onszelf, onlosmakelijk verbonden zijn. Als gevolg daarvan hebben de acties van financiers directe en schadelijke gevolgen voor ons leven – vooral dat van de meest achtergestelden.

Dit is geen nieuw onderwerp. De huizenmarkt is vanouds gekoppeld aan de bankensector. Maar tegelijkertijd hebben nieuwe spelers onlangs de markt betreden en zijn ze begonnen te investeren in onze steden, in Brussel, Charleroi en Antwerpen. Ze investeren er grote bedragen of leggen zich toe op bepaalde ‘segmenten’ van de markt, zoals studentenhuisvesting, gedeelde accommodatie, bejaardentehuizen of gemeubileerde toeristische accommodatie. Om de komst van deze nieuwe spelers en de ontwikkeling van deze nieuwe praktijken te begrijpen en hun impact aan de kaak te stellen, spreken we over het algemeen van de financialisering van de huisvesting.