Muiterij, het jongste boek van Peter Mertens, kijkt naar de snel veranderende machtsverhoudingen in de wereld. De Indiase marxistische historicus en auteur Vijay Prashad was een van de mensen die Peter inspireerden. Lava bracht de twee verhalenvertellers samen.
“Muiterij is een boek over klassenstrijd, terwijl die term waarschijnlijk niet één keer wordt gebruikt,” merkt Vijay Prashad op. Als uitgever wil hij zelf ook zulke verhalen brengen. “Deze verhalen over de wereldwijde klassenstrijd zijn nodig om te beseffen dat enkele hervormingen in je eigen kleine leefwereld onmogelijk alles kunnen lossen”.
“Alles analyseren op conferenties tot je met een depressie naar huis gaat, brengt geen socialistisch bewustzijn” bevestigt Mertens. “De werkende mensen bezitten een macht, en die macht is groter dan de meesten geloven. We moeten een perspectief bieden, zodat mensen met opgeheven hoofd lopen en trots zijn op hun klasse”.
Mertens is niet aan zijn proefstuk toe. De analyse en theorisering middels het vertellen van verhalen werd een uniek handelsmerk. Hij deed het eerder met Hoe durven ze? over de euro- en de bankencrisis, Graailand over de elite en haar politici, en Ze zijn ons vergeten over de Covid-pandemie. Een voor een bestsellers die ook over de landsgrenzen een gretig lezerspubliek vonden in het Frans, Engels, Duits en Spaans.
In Muiterij kijk je naar de hele wereld en analyseer je hoe gebeurtenissen in België en Europa verbonden zijn met wat er gebeurt in het Globale Zuiden. Waarom koos je deze keer voor dat bredere perspectief?
Peter Mertens Wanneer onze boeren protesteren – wat we de laatste maanden vaak meemaken – is dat geen loutere lokale kwestie. Wanneer je de prijsvorming in de hele voedselketen analyseert, merk je dat die ook te maken heeft met multinationals in de agro-industrie en zelfs met oliemaatschappijen. Het gaat om inflatie en superwinsten. Europa is in beroering, er is veel sociale strijd. Het viel me bijvoorbeeld op dat er vandaag in Frankrijk meer stakingen, meer stakende mensen en meer stakingsdagen zijn dan in 1968. En toch staat 1968 in het collectieve geheugen gebrand als het jaar van het massaprotest. Toen ik het hoofdstuk schreef over de Britse verpleegster Kath, kwam ik erachter dat Groot-Brittannië nu meer stakingsdagen telt tegen de regering en het besparingsbeleid dan in de jaren 1980 tegen Margaret Thatcher. Er zijn steeds meer sociale conflicten. De klassenstrijd leeft wel degelijk in Europa.
