Communistische partijen, en meer nog hun bedrijfscellen, waren een unieke sociale ontmoetingsplaats voor de werknemers van een bedrijf. De schijnwerper op een bijzonder type van organisatie van de arbeidersstrijd.
De coronacrisis heeft geleid tot een graduele wedergeboorte van klassenbewustzijn en zelfs het ontluiken van een zekere klassentrots. Welke houding moeten vakbonden aannemen om het tij te keren in het voordeel van de helden van de crisis?
Sociaal overleg is noch een doel, noch een vreedzaam onderonsje. Het is hoogstens een barometer voor maatschappelijke krachtsverhoudingen.
Je kunt alle mogelijke kritiek leveren op het kapitalisme, over de uitwassen en de ongelijkheid van dat systeem. Maar als je geen alternatief aanduidt, het socialisme, dan zit je vast.
Door de groeiende ongelijkheid in Nederland groeit de kritiek op het overlegsyndicalisme eigen aan het poldermodel. Het is een verliezersstrategie, want overleg komt op het einde van de strijd, niet andersom.
Precies 100 geleden werd artikel 310 in het strafwetboek afgeschaft, en dus ook het verbod op het stakingsrecht. De strijd die de voorbije 150 jaar is gevoerd, is essentieel om te begrijpen hoe het vandaag gesteld is met het recht om collectief het werk neer te leggen.
De zogenaamde sociale vrede is zelf niet zonder conflict, en de bewakers ervan niet zonder eigen belangen. Voor een emancipatorische lezing van het collectief arbeidsrecht.
In het verhaal van de staking van 1960-61 gaat de meeste aandacht veelal naar de renardisten. Toch hebben ook communistische vakbondsmilitanten een sleutelrol gespeeld bij de aftrap van de beroemdste staking van België.
De gezondheidscrisis ten gevolge van het coronavirus plaatst heropent debatten die het kapitaal als gewonnen beschouwde. Kan de werkende klasse baat hebben bij een systeemsverandering?
De werkende klasse is nu zowel de held als het slachtoffer van de crisis. De uitdaging bestaat erin voort te bouwen op die eerste rol zodat ze die tweede niet moet blijven ondergaan.
Het arrest van het Hof van Cassatie in de zaak tegen Bruno Verlaeckt, de voorzitter van het Antwerpse ABVV, is kenmerkend voor hoe (in)tolerant de rechtspraak is voor systeemkritiek.
In tegenstelling tot de staat, waar er sprake is van scheiding der machten, verenigt de werkgever de drie bevoegdheden in zijn persoon. Er is nood aan meer collectieve arbeidsrechten.
Onze online artikels zijn vrij beschikbaar. Geleidelijk aan geven we ook de artikels uit de printeditie op de website vrij. Lava vloeit verder met jullie giften.
